16 april 2010

carrière

Ik zal er maar gewoon voor uit komen: ik ben stiekem een afgestudeerd jurist. Al snel wordt tijdens je rechtenstudie duidelijk dat er ruwweg twee kampen zijn: zij die grof geld willen gaan verdienen als nietsontziende advocaten en zij die willen werken voor een betere wereld en daarom richting overheid of politiek gaan. En dáár grof geld willen verdienen. Het beeld van een carrière was tijdens mijn studie voor beide kampen al helder: een stevige fulltime baan met groeimogelijkheden in termen van salaris en verantwoordelijkheid.

Ik ben dan ook braaf na mijn studie fulltime carrière gaan maken in een politieke omgeving. Werken was tot op zekere hoogte best bevredigend, maar het was vooral ook zwoegen en dat moest gecompenseerd worden met voldoende pecunia. Met een klein parttimebaantje zou ik het gevoel hebben gehad dat ik voor spek en bonen meedeed. Zelfs met een zeer "legitiem excuus" als kleine kinderen.

Toen ik koos voor mijn huidige baan, koos ik bewust voor werk waarin ik verschil kan maken. Daar hoorde minder status en een lager salaris bij, maar ik besefte inmiddels dat daar een hoop bevrediging voor terug kwam. Wel werkte (en werk) ik nog steeds een behoorlijk aantal uren, uit een soort Calvinistisch gevoel dat dat zo hoort.

De afgelopen maanden had ik door omstandigheden ongebruikelijk veel tijd om na te denken. Ik kwam tot de ontdekking dat ik inderdaad erg veel bevrediging uit mijn werk haal. Maar ik haal ook veel genoegen uit schrijven, uit mijn eigen groenten verbouwen, uit mijn yoga-opleiding, uit vrijwilligerswerk, uit de klussen die ik doe vanuit mijn eigen bedrijfje. Maar daar blijft naast mijn baan vrij weinig tijd voor over.

Dat brengt me op de vraag: wat is eigenlijk een carrière? Is dat een reeks posities op de arbeidsmarkt? Is dat wat ik maatschappelijk bereikt heb door middel van werk? Of zijn dat de activiteiten die mij hebben gemaakt tot wie ik nu ben?

Ik merk dat mijn definitie van een carrière aan het veranderen is. Ik dacht altijd over een carrière als een betaalde baan die mij een bepaalde maatschappelijke status geeft. Maar het verschuift langzamerhand naar meerdere losse activiteiten die mij vormen tot wie ik ben en die ondersteunend zijn aan mijn levensstijl. Het besef begint te komen dat een carrière ook een lappendeken van betaalde en onbetaalde werkzaamheden kan zijn waarmee ik me nuttig maak en die mijn levenswijze mogelijk maken. Of het nu gaat om dit weblog, om de paar uur yogales die ik wekelijks wil gaan geven, om het boek wat ik nog wil gaan schrijven, om het verbouwen van mijn eigen groenten zodat ik minder geld nodig heb voor boodschappen, om het vrijwilligerswerk waarmee ik iets teruggeef aan de maatschappij; het voelt allemaal als een onderdeel van mijn carrière. Maar dan zonder het oude Calvinistische keurslijf, waarbij het alleen meetelt als werk moeite kost en ik er moe van word.

Met een promotie in het vooruitzicht moet ik nu de afweging maken of ik vasthoud aan de traditionele carrière of dat ik vol ga voor de nieuwe definitie. Een t-splitsing dus. Ben ik er klaar voor om de oude definitie helemaal los te laten? Om niet de promotie te accepteren maar om juist minder te gaan werken in loondienst om mijn andere carrière vol tot bloei te laten komen? Ik ben dus voorlopig nog even niet uitgedacht.

6 opmerkingen:

  1. Veel sterkte! Dat is geen makkelijke beslissing. Ik zou zeggen; volg je hart. Maar ja, wat zegt dat hart :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Je bent al ver in het loslaten van oude conditioneringen.Eind jaren '90 had ik "opfrisverlof"gespaard. Toen kreeg ik 5 mnd vakantie. Het mooiste was,ik ontdekte,dat ik mijn werk niet nodig had om gelukkig te zijn.Zou het niet mooi zijn om de defenitie van werk te veranderen in alles,wat een mens doet. En als je daar plezier in hebt,is het helemaal goed. Groeten Izerina

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ja, ook ik ken dat gevoel. Lastig hoor. Ik heb gekozen om de carriere te laten voor wat hij is. Dat geeft wel een stukje rust, mag ik zeggen, maar de verdiensten vallen zwaar tegen. Misschien is er voor jou een middenweg.
    Gr. Lege Zakken Vrouw

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Pfoe, moeilijke keuze zeg. Wel goed om er eens bij stil te staan. Waar word je nou echt gelukkig van? Jijzelf of doe je het voor iemand anders? Wat doe of laat je als je gekozen hebt? Is dat een aderlating of juist niet? Ik ben het nu al eens met je te maken keuze, want ik denk dat je er heel goed over nadenkt en uiteindelijk tot de juiste keuze komt. Succes!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Tja.. Wat zal ik zeggen? :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. @Theresia: tja, dat hart laat zich nogal eens overschreeuwen door het ego en het verstand. Zal haar eens wat meer ruimte geven om van zich te laten horen.

    @Izerina: het zou zo lekker zijn om het tijdelijk uit te proberen. Maar dit is niet een kans die zich over een paar maanden weer voordoet, helaas. Ik denk ook niet dat ik het werk nodig heb om gelukkig te zijn, maar het draagt zeker wel bij aan mijn geluk. En waar zit dan de balans?

    @Lege Zakken Vrouw: tja, die middenweg, dat zou de verstandigste keuze zijn. Maar het is nog even zoeken waar die precies ligt.

    @Miekenoor: "wat doe of laatje als je gekozen hebt?", daar ga ik eens even voor zitten. Die kan ik namelijk niet één, twee, drie beantwoorden en dat is een teken dat ik er iets mee moet. Dank!

    @eamel: zeg maar niks; ik weet wat je denkt ;-)

    BeantwoordenVerwijderen